Eerste week Paramaribo
Blijf op de hoogte en volg Lisanne
07 September 2014 | Suriname, Paramaribo
Inmiddels ben ik ruim een week in Paramaribo. Donderdag 28 augustus kwamen we na zo'n 9 uur vliegen dan eindelijk aan in het warme Suriname. Nadat we bijna 1,5 uur in de rij hebben gestaan voor de paspoort controle konden we dan eindelijk onze bagage oppikken. We werden opgewacht door onze inmiddels vaste taxichauffeur Chico. Met de Surinaamse muziek op de achtergrond en een uitgebreide uitleg over alles wat we tegen kwamen reden we naar ons huis voor de komende weken.
Na zo'n lange reis dacht ik heerlijk te gaan slapen. Dit verliep niet helemaal volgens plan gezien alle blaffende honden in de straat, mensen die met scooters voorbij scheuren en leuke buren die feestjes geven tot diep in de nacht.
Na een kort nachtje werden we de volgende dag vroeg weer opgehaald door Chico om ons visum te verlengen bij de vreemdelingendienst. Verder hadden we een afspraak met de coördinator van de vrijwilligersorganisatie en werden ons schorten aangemeten voor het werk. 's Middags zijn we vanaf de fietsenverhuur terug naar ons huis gefietst. Dit was nogal een opgave met auto's die links rijden en nog roekeloos iemand in halen voordat er een tegenligger komt. Vier blanke meiden op een fiets bleef ook bij de bevolking niet onopgemerkt. Na heel wat gejoel en gefluit is het ons dan toch gelukt veilig thuis aan te komen. In het weekend hebben we lekker gezwommen in het Krasnapolsky hotel en zijn we wezen eten bij 't Vat. Na vele indrukken was het maandag dan zover, de 1e werkdag in het ziekenhuis. We werden om 7:00 uur verwacht bij 'De opleiding' van het ziekenhuis waar alle leerlingen zich die dag moesten melden. De dag werd gestart met zang, wat erg leuk was! Hierna werden we rondgeleid door het ziekenhuis en afgezet op onze afdeling. Ik zal 5 weken stage lopen op de afdeling interne/chirurgie. Wat ze voor de volgende 5 weken voor me in gedachten hebben weten ze zelf geloof ook nog niet precies (no spang).
De structuur op de afdeling ontgaat me nog volledig... Niemand heeft eigen patiënten en iedereen doet wat hier en daar. De dossiers en medische papieren zwerven ergens op het bureau in de zusterpost in de hoop dat iemand nog ergens een rapportage uit kan vissen. Dat was nogal cultuurshock. Verder gaat het allemaal erg rustig aan en zitten ze veelal ook lekker te kletsen in de gang. Ook dit geldt voor de 2 daaropvolgende dagen. Ik heb de afgelopen dagen geprobeerd de structuur van het werk te ontdekken, maar nog zonder resultaat...
Soms wordt er plots geroepen dat er ergens een antibiotica aangehangen moet worden of er bloed geprikt moet worden. Waar dat vandaan komt is nergens terug te vinden. We werken 3 dagen per week in het ziekenhuis. Ik hoop er aankomende volgende week wat meer in te komen, wat zeker moet gaan lukken als ik andere stagiaires mag geloven.
Verder doen we 1x per week vrijwilligerswerk op een plek waar ze ons op dat moment goed kunnen gebruiken. Deze week was dat in een kindertehuis met weeskinderen of kindjes die in het verleden misbruikt of mishandeld zijn. Het was super leuk om te zien hoe ze kunnen genieten van die aandacht die er normaal gesproken niet voor ze is. Er staan namelijk maar 2 begeleiders op 42 kinderen. We hebben de kinderen deze dag vermaakt met het knutselen en kleuren van vlaggetjes om hier vervolgens slingers van te maken. Heel simpel, maar de kindjes vonden het geweldig. Ze kropen dan ook allemaal op schoot en een van de 1e vragen was wanneer we weer terug zouden komen. Heel lief!
Tot slot hebben we ook het uitgaansleven van Paramaribo natuurlijk even getest, wat met vlag en wimpel geslaagd is!
Het enige nadeel aan Suriname zijn die verschrikkelijke muggen. Ik ben helemaal lek gestoken en dan met name mijn benen. Nou maar hopen dat ze de aankomende 10 weken dat Nederlandse bloed alweer zat zijn en het wat zal afnemen. Tot slot is het hier echt hartstikke heet met elke dag minimaal een graad of 38/39 en snap ik het Surinaamse tempo volkomen! Wat dat betreft kunnen we hier dan wel weer aardig acclimatiseren.
Na zo'n lange reis dacht ik heerlijk te gaan slapen. Dit verliep niet helemaal volgens plan gezien alle blaffende honden in de straat, mensen die met scooters voorbij scheuren en leuke buren die feestjes geven tot diep in de nacht.
Na een kort nachtje werden we de volgende dag vroeg weer opgehaald door Chico om ons visum te verlengen bij de vreemdelingendienst. Verder hadden we een afspraak met de coördinator van de vrijwilligersorganisatie en werden ons schorten aangemeten voor het werk. 's Middags zijn we vanaf de fietsenverhuur terug naar ons huis gefietst. Dit was nogal een opgave met auto's die links rijden en nog roekeloos iemand in halen voordat er een tegenligger komt. Vier blanke meiden op een fiets bleef ook bij de bevolking niet onopgemerkt. Na heel wat gejoel en gefluit is het ons dan toch gelukt veilig thuis aan te komen. In het weekend hebben we lekker gezwommen in het Krasnapolsky hotel en zijn we wezen eten bij 't Vat. Na vele indrukken was het maandag dan zover, de 1e werkdag in het ziekenhuis. We werden om 7:00 uur verwacht bij 'De opleiding' van het ziekenhuis waar alle leerlingen zich die dag moesten melden. De dag werd gestart met zang, wat erg leuk was! Hierna werden we rondgeleid door het ziekenhuis en afgezet op onze afdeling. Ik zal 5 weken stage lopen op de afdeling interne/chirurgie. Wat ze voor de volgende 5 weken voor me in gedachten hebben weten ze zelf geloof ook nog niet precies (no spang).
De structuur op de afdeling ontgaat me nog volledig... Niemand heeft eigen patiënten en iedereen doet wat hier en daar. De dossiers en medische papieren zwerven ergens op het bureau in de zusterpost in de hoop dat iemand nog ergens een rapportage uit kan vissen. Dat was nogal cultuurshock. Verder gaat het allemaal erg rustig aan en zitten ze veelal ook lekker te kletsen in de gang. Ook dit geldt voor de 2 daaropvolgende dagen. Ik heb de afgelopen dagen geprobeerd de structuur van het werk te ontdekken, maar nog zonder resultaat...
Soms wordt er plots geroepen dat er ergens een antibiotica aangehangen moet worden of er bloed geprikt moet worden. Waar dat vandaan komt is nergens terug te vinden. We werken 3 dagen per week in het ziekenhuis. Ik hoop er aankomende volgende week wat meer in te komen, wat zeker moet gaan lukken als ik andere stagiaires mag geloven.
Verder doen we 1x per week vrijwilligerswerk op een plek waar ze ons op dat moment goed kunnen gebruiken. Deze week was dat in een kindertehuis met weeskinderen of kindjes die in het verleden misbruikt of mishandeld zijn. Het was super leuk om te zien hoe ze kunnen genieten van die aandacht die er normaal gesproken niet voor ze is. Er staan namelijk maar 2 begeleiders op 42 kinderen. We hebben de kinderen deze dag vermaakt met het knutselen en kleuren van vlaggetjes om hier vervolgens slingers van te maken. Heel simpel, maar de kindjes vonden het geweldig. Ze kropen dan ook allemaal op schoot en een van de 1e vragen was wanneer we weer terug zouden komen. Heel lief!
Tot slot hebben we ook het uitgaansleven van Paramaribo natuurlijk even getest, wat met vlag en wimpel geslaagd is!
Het enige nadeel aan Suriname zijn die verschrikkelijke muggen. Ik ben helemaal lek gestoken en dan met name mijn benen. Nou maar hopen dat ze de aankomende 10 weken dat Nederlandse bloed alweer zat zijn en het wat zal afnemen. Tot slot is het hier echt hartstikke heet met elke dag minimaal een graad of 38/39 en snap ik het Surinaamse tempo volkomen! Wat dat betreft kunnen we hier dan wel weer aardig acclimatiseren.
-
08 September 2014 - 07:18
Linda:
Wat leuk om op deze manier jouw ervaringen te kunnen volgen! Gaat er daar wel even anders aan toe dan hier in het gestructureerde en georganiseerde Nederland -
08 September 2014 - 07:44
Lian :
Leuk dat je blogt Lies ! -
08 September 2014 - 08:10
Miriam:
Ik ben fan ! Dikke kus -
08 September 2014 - 11:42
Frank Stork:
Leuk om te lezen Lisanne! En soms moet je accepteren dat het "iets" anders gaat dan je gewend bent (in Nederland).
Zet 'm op en maak er wat moois van en dan zal zeker lukken!
<3 en tot snel. XxX -
08 September 2014 - 13:54
Ilonka Motshagen:
Hallo lieverd,
Wat een leuk bericht van je, zo kunnen we een beetje meekrijgen hoe alles daar reilt en zeilt.
Wat een cultuur shock zal het voor je zijn zeg, maar net wat je zegt "alles rustig aan".
Wat is het allemaal toch goed op orde hier in ons kikkerlandje en hebben we een betere structuur wat het medisch dossier aangaat.
Ik ben blij dat je ons op de hoogte houd op deze manier, erg leuk om te lezen.
Geniet ervan en probeer niet al te veel structuur door te voeren want ik denk dat je dat nooit gaat lukken :)
Enjoy en pas goed op jezelf en een dikke knuffel van ons.
Liefs, Ilonka -
08 September 2014 - 17:25
Dirk:
Hoi Meissie, nogal heftig het eerste weekje Suriname maar wel een hele ervaring. De Surinaamse structuur is wel een heel stuk anders als bij ons.(hier zijn ze namelijk ook niet vooruit te branden haha)
Wel leuk het werken met weeskindjes. Ieder geval heel veel plezier en groeten aan de meiden. -
09 September 2014 - 23:37
Chris En Hans:
Lieve Lisanne,wij vinden het leuk om je verslagen te lezen!
En hoe je het doet in dat verre hete Suriname
Wij zijn enorm trots op jou hoe je het allemaal doet en zoals
je al schrijft zijn de kinderen in het weeshuis ook ENORM blij
met jou.Ga zo door en veel werkplezier dikke kus van mij en Hans X x x -
13 September 2014 - 12:58
Paula:
Hé Lisanne,
heel erg leuk om van je te lezen! Krijgen we nog iets meer over het uitgaansleven te horen?????
Bijzonder hé om op zo'n andere manier te werken. Heb je al contact gehad met je hoofd en kun je haar daar vragen over stellen? Niet al te direct denk ik, een beetje subtiel lijkt mij.
We horen van je, hou je goed!
Paula
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
