Het leven in Paramaribo

Deze week zijn we bijna 3 weken in Suriname en de tijd vliegt voorbij. Naast het werk hier genieten we volop van onze vrije dagen. Afgelopen zaterdag zijn we mee geweest naar family day in de colakreek. We behoorden tot het animatieteam en entertainment waren we! Vier Hollandse meiden in het binnenland van Suriname was al een attractie op zich en daar werd goed gebruikt van gemaakt. We werden meteen naar voren geroepen om ‘de kinderen’ te vermaken met dansen. Dit tussen haakjes aangezien de grote broers, zussen en ouders ook niet weg te slaan waren. Verder werd er tegen elkaar gedanst en ook wij mochten niet ontbreken. Erg leuk als er 100 paar ogen mee kijken hoe je de bevolking vermaakt.. (Filmpjes blijven bespaard). Ook hebben we ons Surinaams wat opgehaald door allerlei surinaamse gezegdes op te ratelen op verzoek van het publiek. Geen idee wat we eigenlijk allemaal gezegd hebben, dus het zou zomaar kunnen dat onszelf nogal voor gek gezet hebben. Na alle kinderen voorzien te hebben van popcorn en suikerspinnen hebben we zelf een rondje gemaakt rond de colakreek. Het is een recreatiepark op ongeveer 1,5 uur rijden van Paramaribo met kreekwater wat zo bruin van kleur is dat het eruitziet als cola. Verder hebben we nogmaals geproefd van het uitgaansleven hier in Paramaribo en zijn we uiteten geweest in het gebied Blauwgrond. Hier zou ik echt eens geweest moeten zijn volgens mijn surinaamse collega’s, dus met goede moed op naar een Surinaams restaurant. Al snel hadden we een leuk tentje gevonden en gerechten besteld waarvan we geen idee hadden wat we voorgeschoteld zouden krijgen. Uiteindelijk bleek het bami met kip, garnalen en verschillende surinaamse groenten. Enorm lekker gegeten! Nou ben ik niet zo’n held met pittig eten en dus stond een dag later m’n mond nog in vuur en vlam. Maargoed, ik kan wel zeggen dat ik Surinaams gegeten heb. Tot slot hebben we het weekend afgesloten met een dagje zwemmen in het Marriott hotel. Dit beviel zo goed dat er hoogstwaarschijnlijk wel een abonnementje komt zodat we onbeperkt van het Surinaamse zonnetje kunnen genieten.
Naast alle leuke dingen die we hier doen moet er natuurlijk ook gewerkt worden. Ik ben gelukkig al aardig in de ontzettend niet-logische structuur van de afdeling gekomen en inderdaad, het went. De verpleegkundige op de afdeling is te herkennen aan de blauwe streepjes, de ziekenverzorgende aan de rode streepjes en de helpende aan de groende streepjes. Iedereen loopt in witte jurkjes met kousen en witte hakjes. Ik als Nederlandse student hier val dan wel een lichtjes buiten de boot in mijn witte kloffie van het Zaans Medisch Centrum. De Surinaamse studenten vinden het in ieder geval hartstikke leuk. Bij elke handeling die ik uitvoer heb ik een stoet van 5 leerlingen achter me aan lopen en ze vragen me het hemd van het lijf. Ik vind het heel leuk om van alles uit te leggen, maar weet soms ook echt niet wat ik aan moet met al die aandacht. Verder kijk ik nog steeds mijn ogen uit op de afdeling en bijvoorbeeld de ontzettend grote wonden. De wondbehandeling is echt niet te vergelijken met Nederland! Dit maakt het wel makkelijker, want veel keus in materialen heb ik niet. Patiënten liggen ook ontzettend lang op de afdeling. Wel 2 maanden in sommige gevallen. Zo was er vandaag een mevrouw die ook al 7 weken op de afdeling ligt. Ze was opgenomen met een ontstoken amputatiewond van het onderbeen. Dit herstelde totaal niet, het leek eerder erger te worden. Als ik zeg dat de wond 10 x 15 cm was is het nog milt. De chirurg komt gewoon aan bed op de afdeling het één en ander aan weefsel weghalen. Dit ‘steriele’ materialen worden uit een gescheurde en met tape weer vastgeplakte zak ergens onderaan een kar vandaan geplukt. Deze mevrouw ging ontzetten snel achteruit en was al snel niet meer aanspreekbaar. Er gaat nogal wat aan vooraf voordat ze tot de conclusie komen dat het een IC-waardige patiënte is. Wel interessant om te zien hoe er hier op ingespeeld wordt.
Ook hebben we vorige week nog een dagje in het kindertehuis geholpen. We hebben wat spelletjes buiten op het veld gespeeld en de kinderen waren niet te houden. Ze waren ontzettend blij dat we weer terug waren en sommige klommen weer gelijk op schoot.
Voor komend weekend hebben we een tripje op de planning naar Brownsberg. Dit is een natuurreservaat in het binnenland van Suriname waar we ’s nachts buiten zullen overnachten in een hangmat. Verder hoort daar volgens de reisgids nog een activiteit met de kabelbaan bij en een tochtje door de Irene- en Leo watervallen.
Tot slot starten we binnenkort met een salsacursus. Het uitgaan begint namelijk allemaal rond een uur of 1:00 – 1:30 en vooraf is de dansvloer dan vrij voor de salsaliefhebbers. En wij kunnen dan natuurlijk niet achterblijven!